بی‌صدا اما پرمعنا؛ حرکتی که دیده شد

پتروشیمی پردیس امسال به جای نصب بنر و پخش کلیشه‌های همیشگی برای هفته کارگر، یه کار متفاوت کرد. لباس‌های قدیمی کارگرها رو جمع کرد، باهاشون یه نقشه از ایران ساخت، و گذاشت وسط قاب دوربینی که داشت مستند می‌ساخت. یه مستند جمع‌وجور به اسم «از تار و پود وطن» که توش کارگرها حرف نزدن، فریاد هم نزدن، فقط بودن. همون‌جور که همیشه هستن.

این‌که از دل یه کارخانه، یه همچین نمادی بیرون بیاد، خیلی حرف داره. چون خیلی وقت‌ها ما فقط عدد می‌شنویم: چند تن تولید، چند درصد رشد، چند تا نیروی انسانی. اما هیچ‌کس نمی‌گه پشت این عددها کی وایساده. این تابلو، با همه سادگی‌اش، یه‌جور بازتعریف همدلی بود. یه احترام بی‌سروصدا، اما عمیق.

نه به‌خاطر تبلیغات یا دیده شدن. بیشتر انگار یه دل‌نوشته جمعی بود، از طرف روابط عمومی به کارگرها. از طرف آدمایی که دیدن ارزش بعضی زحمت‌ها رو نمی‌شه تو ترازنامه نوشت.

دیدنش خالی از لطف نیست