راه توسعه نفت و پتروشیمی از کدام مسیر مطلوب‌تر است؟

سه ضلع مهم و سه سنگ زیربنایی که توجه بیش از حد به هریک موجب غفلت از دو عامل دیگر و در نهایت کسب نتایج نامطلوب و زیانبار می‌شود.

توجه به اصل سودآوری و کاهش هزینه‌ها به ویژه در مجموعه‌های خصوصی شده پتروشیمی باعث می‌شود کیفیت و زمان مورد غفلت قرار گرفته شود. از سوی دیگر توجه بیش از حد به کیفیت می‌تواند هزینه و زمان اجرای یک پروژه را طولانی‌تر و نرخ بازگشت سرمایه و سودآوری آن پروژه را کاهش دهد.

متاسفانه این روزها چند عامل بلای جان صنعت شده است.

-نخست توجه شدید شرکت‌ها به اصل سودآوری است. این موضوع عملا بلای جان صنعت شده و موجب چشم پوشی قابل تامل از دو اصل کیفیت و مدیریت زمان شده است.

– عامل دیگر الزام‌های ایجاد شده برای خرید از برخی دلالانی است که اجناس و قطعات بی‌کیفیت خارجی (بخوانید چینی) را وارد کرده و به نام ایرانی‌سازی تولید شده توسط وندورهای داخلی، با بکارگیری برخی ابلاغ‌ها و الزام‌ها شرکت‌ها را ملزم به خرید آن قطعات و تجهیزات به ظاهر تولید داخل می‌کنند.

به قول یکی از کارشناسان باتجربه پتروشیمی در حال حاضر در مجموعه‌هایی به بزرگی پتروشیمی «ما داریم بر اساس برخی فرصیات غلط نتیجه گیری‌هایی که به نظرمان درست است را انجام می‌دهیم و چنین چیزی امکان ندارد برای یک سازمان در بلند مدت با نتایج مثبت همراه شود».

اگرچه روزآمد کردن استانداردهای صنایع نفت و پتروشیمی به ویژه در بخش‌هایی مانند HSE یک ضرورت است. اما پیش نیاز موفقیت در اجرای اصولِ ایمنی، سپردن اختیار و مدیریت کار به دست نیروهایی است که پله‌های رشد و ترقی در این صنعت را مراحله به مرحله گذرانده باشند.

والبته یک نکته مهم برای این روزهای پر دغدغه نفت و پتروشیمی آن است که باید قدر داشته‌هایمان را دانسته و آن‌ها را به جایگاه‌هایی که شایسته هستند باز گردانیم.

عبدالرسول دشتی