به گزارش فراز انرژی، روز گذشته کارکنان شرکت نفت و گاز پارس بعد از تجمع صنفی بیانیه‌ای را خطاب به دولت جدید صادر کرد، در این بیانیه آمده است؛

جناب آقای دکتر پزشکیان،

حال که سکان امور اجرایی کشور را در اختیار گرفته اید، ضمن تبریک لازم است بدانید، ایجاد سقف حقوق قرار بود مانع پرداخت‌های غیر قانونی به کیسه دوزان بیت المال گردد، اما در کمال تعجب و با تاسف بسیار در این سال ها، به قانون متقاطعی تبدیل گشته که مانع پرداخت‌های قانونی حقوق و مزایا و دسترنج کارکنان صنعت نفت شده است.

آقای دکتر پزشکیان، به‌گواه بسیاری از کارکنان عملیاتی قدیمی صنعت نفت که با پوست و گوشت و روان خود در جهت اعتلای نام صنعت نفت کوشیده اند، به یاد ندارند که اوضاع روحی و روانی کارکنان مناطق عملیاتی تا این حد ویران و پژمرده باشد. لذا وزارت نفت هم اکنون به اراده‌ای نیازمند است که در اولین قدم بتواند روحیه ویران شده کارکنان عملیاتی نفت را درمان کند تا به مثابه تنفس مصنوعی، این صنعت زنده مانده و پس از آن بر سایر بحران‌ها تلاش نماید. تلاش برای بازسازی روحیه از دست رفته و به شدت آسیب دیده کارکنان که به واسطه اتخاذ سیاست‌های اشتباه طی سالهای اخیر، منجر به کوچ اجباری بسیاری از متخصصین نفتی به خارج از کشور شده و ماندگان در کشور را نیز به شدت سرخورده و دلسرد نموده است که انگیزه‌ای برای کار و تلاش در جهت دستیابی به اهداف سازمان متبوع خود ندارند.

آقای دکتر پزشکیان، در مناطق عملیاتی صنعت نفت همچون عسلویه که عمدتا مملو از آلودگی‌های شیمیایی، گرمای طاقت فرسا، حساسیت و استرس بالای نگهداشت تولید و توزیع انرژی کشور است، سقف حقوق کاملا نامشروع بوده و همانا عدالت در مساوات نیست.

آقای رئیس جمهور، امروز پرسنل صنعت نفت، کرامت از دست رفته‌شان را مطالبه می‌کنند.

امروز پرسنل صنعت نفت، حق همسر و فرزندانشان را مطالبه می‌کنند.

امروز پرسنل صنعت نفت، عدالت و انصاف را مطالبه می‌کنند.

لذا اگر سقف نامشروع حقوق کارکنان مناطق عملیاتی صنعت نفت را حذف نفرمایید، با شرایط موجود از این پس، انتظار ارتقا کارایی و بهره وری کارکنان و رفع ناترازی‌های انرژی را نمی‌توان داشت!

امیدواریم این گل آلودگی را به سرپنجه تدبیر از سرچشمه چاره کرده و در اسرع وقت، سقف ظالمانه دستمزد در مناطق عملیاتی را به طور کامل حذف نمایید.

و اما سخنی خودمانی با همکاران بالاخص مدیران محترم:

همگی واقفیم که در برابر حرف‌هایی که می‌زنیم همانقدر مسئولیم که در برابر حرفهای نزده مسئولیت داریم. هرگز فراموش نخواهیم کرد که اجرای نصفه و نیمه ماده ده در گرو تلاش ها، مطالبه‌گری ها، نامه نگاری ها، شکایت ها، جلسات، تجمعات و پرونده‌سازی‌ها علیه محدود کارکنان کم یا میان سابقه صنعت نفت به سرانجام نشست، ولی همگی دیدیم که بیشترین بهره نصیب مدیران و کارکنان باسابقه صنعت گردید که از قضا برای اینکه به صندلی‌ها و پست‌هایشان خدای ناکرده خللی وارد نشود، دور گود نشسته بوده و خم به ابرو نیاوردند.

آن مطالبه تمام شد و رو سیاهی به ذغال ماند. اما باز در تجمعات مطالبه گرانه کارکنان که دستشان را می‌بوسیم، متاسفانه شاهدعدم حضور برخی از مدیران، روسا و همکاران باسابقه‌ای هستیم که خود بیشتر از بقیه کارکنان، درگیر سقف ظالمانه حقوق می‌باشند واقعا این رفتار، عجیب و متناقض است.

مدیری که حتی برای سقف خودش، برای خانواده و منافع خودش و برای شخصیت و کرامت خودش حرمت قائل نیست و نمی‌جنگد، چگونه می‌خواهد از منافع و کرامت پرسنل تحت مدیریت خود دفاع نماید؟! آیا این صندلی‌ها و این سابقه ها، آنقدر ارزشمندند که برای حفظ آن، هر سکوت و ظلمی را باید پذیرفت؟!

صنعت نفت در طول این صدو اندی سال، مدیرانی را به خود دیده که اگر هم خود مطالبه‌گری نمی‌کردند، حداقل چوب لای چرخ مطالبه گران نیز نمی‌گذاشتند.

تکریم و گرامیداشت حقوق و منافع پرسنل، صرفا با حضور مدیران در دفتر کارمندان، خوش و بش با آنان یا گرفتن چند عکس یادگاری معنا نمی‌گردد. امروز این پرسنل، پیگیری حذف سقف ظالمانه حقوق‌شان را از مدیریت مطالبه می‌کنند. پیگیری نه صرفا به معنای نامه نگاری با مقام مافوق، پیگیری به معنای اصرار، پافشاری، سماجت و ملاقات با مقامات مربوطه تا رسیدن به نتیجه مطلوب.

والسلام
کارکنان شاغل در شرکت نفت و گاز پارس (منطقه عسلویه)
۶ مرداد ۱۴۰۳